ในที่สุด วันนี้ก็มาถึง วันที่ทุกคน (?) รอคอย การแข่งขันยิ่งใหญ่ระดับโลก จากผู้เข้าแข่งขันระดับภูมิภาคในประเทศต่าง ๆ หลายหมื่นคน วันนี้ จะเหลือเพียงสองคนเท่านั้น ที่ได้รับเกียรติเป็น World Champion
Finally, the day comes. The competition started with many ten thousands of national-region competitors. Today, only two shall remain to be crowned as World Champions.
แนะนำตัวละคร - Characters Used in this Story
พี่อ๊อด วรเทพ มงคลวาที / "Aod", Mr. Worathep Mongkonvatee
ผู้จัดการ บริษัท ARiT สปอนเซอร์ในการจัดการแข่งขันครั้งนี้ครับ
Manager of ARiT, our commercial sponsor who took us there.
ป้าแอ๊ด จิตรา จันทรากุล / "Add", Mrs. Chitra Chantrakul
ตอนแรกก็งงว่าใครก็ไม่รู้ แต่ที่จริงแล้วท่านเป็นเศรษฐีภาคใต้!!! (เวอร์แล้วเรา)
I was confused at first. But actually (jokingly) she's a millionaire from the southern region!!
พี่แก้ว (เพ็ญพร กออนันตกูล) / "Kaew", Ms. Penporn Koanantakool (20)
สาววิศวะเกษตร KUS31 ศิษย์เก่า KUS ใจดี เรียบร้อย จากภายนอกดูเพอร์เฟคต์ทุกอย่าง แต่ถ้าคุยกันจริง ๆ จะรู้ว่าอัธยาศัยดีและเป็นคนสบาย ๆ แบบ KUS นี่แหละ
Studying Computer Engineering at Kasetsart University. She may look like a perfect all-round girl (and a bit reserved, IMHO) on the outside, but actually is an easy-going one like the rest of us Laboratory Schoolers.
สุดท้าย -- ข้าพเจ้าเอง = =" / (Me), Chawanat Nakasan (16)
ไม่ต้องอธิบายอะไรมากก็แล้วกัน รู้จักผมยังไง ก็ตามนั้นแหละ
No Description. How you know me? That's it.
วันแรก - Day 1 - 2008-07-29
Bangkok, Thailand
UA 838 from Bangkok to Narita
UA 880 from Narita to Honolulu
YV1003B (Mesa Airlines) from Honolulu to Kona Int'l.
ส่วนใหญ่ก็นั่งติดกับพี่แก้ว แล้วก็มักพยายามให้เค้ากินอะไรบ้าง (พี่เขาป่วยอยู่แต่ก็มาไหว นับถือ ๆ ^_^)
I mostly sat with Kaew-senpai, attempting to convince her to eat something on the flights.
ถึง Narita (NAA) ตอนบ่าย รอ Connecting Flight 4 ชั่วโมง แล้วค่อยไปถึง Honolulu (HNL) ตอนเช้าครับ จะบอกว่ามันสวยมาก ๆ เลยละ พี่แก้วนั่งดูหน้าต่างอยู่จนผมตกใจตื่น แต่มันก็สวยดีจริง ๆ
We arrived at Narita Airport (NAA) in the afternoon, waited for connecting flight to Honolulu (HNL) and arrived in the morning. The sight of the sunlight cracking through the clouds was beautiful.
หมดไปแล้ววันนึง นอนบนเครื่องนั่นแหละ แต่ก็ยังเป็นวันที่ 29 เหมือนเดิมนะ!
I slept and wasted a day on the planes. It's still 29th however!
วันที่สอง - Day 2 - 2008-07-29 (due to crossing the International Date Line)
Kona, Hawaii (อย่าเติมอะไรที่ Kona นะครับ!)
ตอนเที่ยง ๆ บ่าย ๆ ก็มาถึงที่ Kona International Airport (KOA) ก็เลยรีบเรียกแท็กซี่เข้าไปที่ Uncle Billy's Kona Hotel ซะเลย
We arrived at Kona International Airport (KOA) in the afternoon, so we caught a taxi to Uncle Billy's Kona Hotel.
ตัวโรงแรมก็ไม่มีอะไรมากครับ ก็จะเป็นห้องพักธรรมดาเหมือนโรงแรมทั่วไปนี่ละ แต่ถ้าใครทราบว่าทำไมต้องมีหมอนสี่ใบต่อเตียงทั้ง ๆ ที่ห้องมีไว้นอนสองคนก็บอกด้วยนะครับ อ้อ อาหารโรงแรมนี้เค็มเกินบรรยายแทบทุกชนิดเลยละ (กินวันที่ 3-4 แต่รีวิวไว้ก่อนเลย) ไม่รู้ว่าคนฮาวายเขากินกันแบบนี้ทุกคนรึเปล่า
The hotel was, to my expectations, "ordinary". However, I can't figure out why do they need to give us 4 pillows on a bed for a room for two. Also, the foods at this hotel was extremely salty (we ate this on Day 3 and 4, but I just like to post it here.), I'm not sure if this is a Hawaiian style of eating or not.
พี่แก้วไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ พวกเราจึงลากสังขารไปยัง Walmart สาขา Kona ด้วยการ... การ... การเดิน!!! สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้ออะไรมาก โดยผมกับป้าแอ๊ดซื้อของรวมกัน ~$38 แต่พี่อ๊อดล่อไปซะ $312!!!
Since Kaew-senpai wasn't feeling well, we dragged our old ragged beings to Kona Walmart by... by... ourselves, on our feet!!! Ms. Add and I did not buy much, just around $38, but Mr. Aod's bills struck my eye... $312!!! (What did he buy?!)
ตอนเย็นพวกเราก็พาพี่แก้วออกไปหาอะไรกิน ก็กินอาหารญี่ปุ่นกันนิดหน่อยแล้วกลับหอครับ สุดท้ายผมก็พยายามทำตัวให้สนิทกับพี่เขาให้มากขึ้น เพราะยังไงซะวิศวะก็แบบนี้ทั้งนั้นแหละน่า!
We brought Kaew-senpai to dinner in the evening. It's a small meal of Japanese food. I decided to reduce my formality to her after that. She's an engineering student after all!
วันที่สาม - Day 3 - 2008-07-30
Kona, Hawaii
ตื่นกันเช้า ๆ พอสมควร จากนั้นเราก็ไปเดินในเมือง พยายามหาทัวร์สั้น ๆ วันเดียว แต่ก็ไม่มีหรอกครับสำหรับคนที่ไม่เตรียมอะไรเลยอย่างพวกเรา ก็เลยจบลงด้วยการเดินเที่ยวเล่นภายในเมือง มีอะไรกินก็กิน ตอนกลางคืนมีวงดนตรีเล็ก ๆ มานั่งเล่นให้ฟัง พี่แก้วกับป้าแอ๊ด (ไม่ใครก็ใครละ) ไปซื้อแผ่นเขามาอีกแน่ะ = ="
We woke up quite fast this day, and walked around the town area, finding some day-trips. However, there is nothing there for the unprepared. We ended up sightseeing and walking around the town (pointlessly!). Later in the evening, there was a couple of musical performers at the Kona Inn Marketplace. One of the girls (or to be exact, "girl and grandmother") bought a CD from them as well. I didn't know why, though.
วันที่สี่ - Day 4 - 2008-07-31
Kona, Hawaii
วันนี้พวกเราก็ตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง กินข้าวเช้าจากที่นี่ไปเพราะไม่รู้ว่าไปถึง Hilton แล้วจะมีอะไรกินบ้าง (แม้ว่าไส้กรอกมันจะเค็มนรกก็เถอะ) จากนั้นเราก็โทรเรียกแท็กซี่เอา ง่ายดี
We woke up today, had some (excessively salty) breakfast from Billy's because we didn't know what would we have at Hilton. We called for a taxi after the meal.
ไปถึง Hilton เสร็จก็เอากระเป๋าไปเก็บและลงทะเบียน พี่แก้วกับป้าแอ๊ดยังไม่มีห้อง เลยพูดกันเล่น ๆ ว่าจะนอนห้องเดียวกัน (แต่สุดท้ายพี่อ๊อดก็ไปหาห้องมาให้ใหม่ วิวสวยอย่างแรงเลยว๊อยยยยย T_T) แล้วค่อยลงมากินข้าว ซึ่งมันก็เป็นบุฟเฟ่ต์ธรรมดา ไม่มีอะไรมาก เพียงแต่มันหรู ดูดี และกินกลางแดด O_O
Finally arrived at Hilton Waikoloa Village hotel. Registered and moved in. Kaew-senpai and Ms. Add didn't have their room yet, so we jokingly discussed how should we share the room. (However, Mr. Aod finally got them a room with better scenery than ours!) The lunch was an ordinary buffet... out in the sunlight O_O
อ้อ เกือบลืม ก่อนกินข้าวประมาณ 1000-1200 พวกเรามีเวลาฝึกซ้อมและทดสอบอุปกรณ์ต่อพ่วง (Keyboard & Mouse) ที่เอาไปเอง และก่อนหน้านั้นต้องฟังคำชี้แจงและรับเสื้อ รวมไปถึงของที่ระลึกอื่น ๆ ด้วย
Oh my, I almost forgot to mention that before lunch, at about 1000-1200 we had to have a practice run with our own keyboards and mouses to ensure that they do work. We also had to hear and acknowledge the information and other things we should know, get a shirt, and some more stuffs to keep.
การสอบเริ่มขึ้นในตอนบ่าย โดยผมกับพี่แก้วได้อยู่รอบเดียวกัน คือรอบ 1430 hrs (2:30 PM) ก่อนสอบเอา Touhou Project #8 มานั่งเล่นอีกหน่อย แล้วก็ทวนเรื่อง Macro กับ Collaboration กับพี่แก้ว แล้วค่อยไปสอบครับ
The testing starts in the afternoon. Both of Thailand competitors have got the same time, 1430 hrs ("2:30 PM"). I played Touhou Project #8 (Imperishable Night) a while before the test, reviewed Macro and Collaboration with Kaew-sama, and finally went for the exam.
การสอบก็เน้นสบาย ๆ ไม่มีอะไรยากเย็นนัก เพียงแต่พอเปลี่ยนมาใส่เสื้อ Go for the Gold แล้วมันหนาวว๊อย หนาวมากด้วย แต่ก็นั่งทำต่อไป ทำอย่างมั่นใจมาก ทำแล้ว Next Next ไปเลย แทบจะไม่ได้ย้อนกลับมาทำใหม่ สรุปใช้เวลาไปประมาณ 17 นาทีครับ (จริง ๆ กะจะรอพี่แก้วหน้าห้องสอบ แต่เขาบอกให้ไปถ่ายรูปและสัมภาษณ์เลย) ตอนออกมาก็ไปรับป้ายชื่อสำหรับถ่ายภาพและสัมภาษณ์ต่อไป ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แต่ประหม่าและกดดันตกค้าง เลยให้สัมภาษณ์แปลก ๆ ไปหน่อยเลยเรา
The test was quite relaxed and nothing was extremely stressful, but the "Go for the Gold" shirt made it too cold in the exam room. However, I continued on and finished the test in 17 minutes. I thought I might wait for Kaew-senpai outside, but the examiner insisted that I proceed to the photographing and interviewing procedures immediately. There was some stress left on my nerves, and I gave an "unusual for my nature"-interview.
เราก็ไป ๆ มาๆ จนถึงตอนเย็น ๆ ก็ได้เวลากินข้าวกันละ คืนนี้มีการแสดงที่เขาว่าเป็นการแสดงของชนเผ่าต่าง ๆ ในแปซิฟิก ผมก็จำไม่ได้หรอกครับว่ามีอะไรบ้าง = ="
We went here and there until evening, when there was a show of various tribes and groups of people living in the Pacific ocean. Unfortunately, I couldn't remember what were there.
สุดท้ายก็นอนครับ นอนไปเลย
And I fell asleep almost immediately after laying back down on bed...
วันที่ห้า - Day 5 - 2008-08-01
Waikoloa, Hawaii
เนื่องจากวันนี้ไม่มีสอบ มีแต่ประชุมของบริษัทอย่างเดียว เราเลยออกไปเที่ยวกัน (พี่อ๊อดอยู่ประชุม) เราตัดสินใจไปที่ Kings Shops กับ Queen's Marketplace กัน แต่ว่าเนื่องจากไม่คุ้นสถานที่เลยรอรถนานมาก ไปถึงที่นั่นก็ไปเล็ง ๆ ของไว้ กลับมากินข้าว แล้วไปกันอีกรอบ (กินข้างนอกแพงแน่นอน ถ้ากลับมากินในโรงแรมจะคุ้มกว่า เพราะค่ารถไปกลับก็ $2 ครับ) ที่พวกเราซื้อมาก็มีพวกของฝากครับ ไม่มีอะไรมากนัก
Since we didn't have exam that day, we (except Mr. Aod) went to Kings Shops and Queen's Marketplace. We weren't familiar with the transportations, so it took quite a long time there and back. We went there in the morning, came back for lunch, and out again in the afternoon. (Spending $2 more seemed to be better than having lunch outside when we could have one for free.)
ส่วนตอนเย็นเป็นการเลี้ยงบาร์บีคิวที่ Kona Pool ซึ่งก็เป็นแบบฝรั่งครับ คือแฮมเบอร์เกอร์กับฮ็อทดอก ย่างกันสด ๆ และองค์ประกอบอื่น ๆ ของบาร์บีคิวแบบฝรั่งครับ ตอนนี้เราก็รู้จักกับทีมไต้หวันกับญี่ปุ่นดีขึ้น เพราะมีการคุยกันเป็นเวลาค่อนข้างนาน
In the evening, we had some BBQ at Kona Pool. We used this moment to get to know the Taiwan and Japan teams.
หลังกินเสร็จ เราก็เดินเลียบทะเลกลับห้องพัก ตอนเดินกลับมันค่อนข้างมั่ว ๆ เพราะเดินกันไม่ดูทางเท่าไหร่ มั่วไปเรื่อย ๆ คนทีมอื่น สิงคโปร์เอย ไต้หวันเอย เริ่มตามมาเรื่อย ๆ สุดท้ายเราก็กลับห้องกันถูกครับ นี่ไม่อยากคิดว่าถ้าหลงจะโดนด่าขนาดไหน เหอ ๆ = ="
After the meal, we walked along the seaside back to our rooms. We weren't familiar with the path, and the other team members including but not limited to Singapore and Taiwan followed us too. Fortunately, we got the way right and arrived safely. I don't want to think what would happen if we became lost.
วันที่หก - Day 6 - 2008-08-02
Waikoloa, Hawaii
เช้าวันนี้ก็ว่างอีกแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นต้องไปซ้อมพิธีรับรางวัลก่อน ซึ่งเขาก็จะจัดลำดับการยืนบนเวที โดยให้ยืนหน้ากระดาน ขึ้นทางด้านซ้ายของคนดู เดินไปทางขวา จัดแถวเรียงตามลำดับประเทศเป็นหลัก ที่เหลือก็ทำตามไป จากนั้นก็จดวิธีอ่านชื่อให้ถูกต้องครับ สุดท้ายก็ถ่ายรูปรวมกลุ่มกัน "เป็นฝูง ๆ" แล้วค่อยไปไหนก็ไปครับ
And it's free time again today, but we had to rehearse for the Gala Awards ceremony. We were to line up on the stage from right to left of the audience by country names, alphabetically. The officials then asked how to properly pronounce our names. We finally got "herded" into a big group (though not official, there's not everybody in the pictures) and took another photograph together.
หลังจากนั้นก็กินข้าว รอพี่อ๊อด แล้วก็ไปเที่ยวด้วยกันครับ (ก็ไป Kings กับ Queens นั่นแหละ) ไปซื้ออะไรกันอีกนิดหน่อย พี่อ๊อดซื้อเสื้อให้พี่แก้วกับผมคนละตัว แล้วเราก็กลับมาเตรียมตัวสำหรับงานพิธีครับ
After the rehearsal, we had lunch, waited for Mr. Aod, and set off for shopping again. This time we go along with some of the other [business] partners as well. He bought Kaew-senpai and me a couple of shirts. We went back to our rooms and prepared for the Gala.
[ให้ตายเหอะ พี่แก้วใส่ชุดนั่นแล้วหล่อกว่าตรูอีกเฟร้ย ทำไมฟระ ทำม้ายยยยยย!!!! >_<] ที่งานก็จะเป็นงานเลี้ยงแบบกาล่าครับ โดยจะล็อกโต๊ะไว้แล้วว่าใครนั่งตรงไหนได้บ้าง อาหารการกินก็เป็นแบบตะวันตกครับ ตรงนี้ไม่มีอะไรต้องพูดมาก (ยกเว้นอย่างเดียว คือกุ้งมังกรห่วยแตก เละยิ่งกว่ามันบดที่อยู่ในจานเดียวกันซะอีก) หลังจากกินกันเรียบร้อยก่อนเริ่มพิธีการก็ไปแจกของชำร่วย ซึ่งก็เป็นที่คั่นหนังสือจากจตุจักรนี่แหละครับ (ตรงนี้ไม่มีแปลอังกฤษนะ) ลงชื่อตัวเองใส่กระดาษไว้ข้างหลัง ง่าย ๆ แต่หลายคนก็ประทับใจครับ ส่วนพี่แก้วก็ให้ของไม่ต่างจากผมมากนัก ก็เลยดูดีพอ ๆ กัน ในตอนนี้ก็เริ่มมีเด็กสามสี่คนไปถ่ายรูป พวกเราก็ไปขอเขาถ่ายด้วย ไป ๆ มา ๆ นักเรียนมารวมตัวกันแทบจะหมดฟลอร์ กล้องเป็นสิบ ๆ ตัว เรื่องใหญ่ขึ้นมาซะได้แต่ก็สนุกดีครับThe Gala was, well, a Gala. We were directed to be seated and had Western dinner, typical one. There's nothing to talk much here, except that... the lobster was even more mashed than the mashed potato served beside it... . After eating, Kaew-senpai and I started giving gifts for other competitors and business partners. My gifts were some typical handcrafted bookmarks along with my informal name and email on the paper. Kaew-senpai's were similar in value, making us even for how our gifts fared. After a while, a few students lined up for a photo, we asked to join in, more and more came and it resulted into a huge group with more than ten cameras shooting our way. It got too large, but it was fun.
ในที่สุด เวลาอาหารก็หมดลงและพิธีการได้เริ่มขึ้น ทางบริษัท Certiport ได้สรุปประวัติความเป็นมาทั้งสิบปีที่ผ่านมาแล้ว และเสนอนโยบายสำหรับสิบปีถัดไป พิธีการดำเนินมาเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็ถึงเวลาการประกาศรางวัลของการแข่งขัน MS Office แล้ว
And finally, the dinner ended and the ceremony starts. Certiport summed up what happened during their first ten years of business, and set their "Milestones for Empowerment" for the next ten years. The ceremony proceeded and finally, the results of the MS Office was about to be announced.
ผมถูกเรียกชื่อขึ้นเวทีต่อจากพี่แก้ว (ที่ยอมรับเป็นคำรบสองว่าแต่งสูทแล้วโคตรหล่อเลยว่ะ = =") แล้วเราก็ไปจัดแถวกันบนเวทีพร้อมกับนักเรียนคนอื่น ๆ จากนั้นพิธีกรขอให้เราตั้งแถวถ่ายรูปให้แคบเข้า จะได้ถ่ายติดทีเดียวทุกคนเลย จากนั้น การประกาศรางวัลก็เริ่มขึ้นจนได้
I was called to walk up the stage right after Kaew-senpai (which I admit, she looked great and even more manly than I did in those clothes) and lined up with the other competitors. The MC then asked us to line up in thicker formation for photography. And then, the announcement begins...
หลังจากที่สามและที่สองประกาศไปแล้ว ผมเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนประกาศที่สามเครียดอีกหน่อย แต่ตอนประกาศที่สองไปไม่ใช่เราก็นึกในใจว่าอดแน่แล้ว แต่ตอนที่ชื่อของผมถูกประกาศออกไปว่าได้รางวัลชนะเลิศนั้น ผมรู้สึกดีใจ และเหมือนว่าร่างกายจะปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่าง ใช่ ทุกสิ่งทุกอย่างจริง ๆ ผมแทบจะเป็นลมบนเวที เผอิญตั้งสติได้ ยกมือไหว้ขอบคุณท่านผู้ชมและคณะกรรมการ จากนั้นก็รับถ้วยแล้วกลับมาที่เดิม และจากนั้น สิ่งที่ ผมสนใจมากไม่แพ้กัน ก็คือลุ้นรางวัลที่หนึ่งของ Excel ต่อ ซึ่งพี่แก้วก็ได้ด้วย ตอนนั้นผมเริ่มได้สติคืนมา แต่จำอะไรไม่ค่อยได้
I got more and more stressed after the third place was announced. Actually, the stress built up on the third place because I expected that I must be the second then. However, the second prize wasn't mine, and I knew it's all over: game over, no prizes, no monetary awards, nothing like that anymore. But when I was declared the winner, everything in my body was released and let go of, including my consciousness as well. I almost fainted and fell to the floor when I got a hold of myself and paid respect to everybody in the room (with an unusual Wai given to the staffs and other visitors). After that, something motivated my excitement again, and that I regained full consciousness right when Kaew-senpai was declared the Excel winner as well. Sadly, I couldn't remember much back then.
หลังจากจบพิธีรับรางวัลแล้วก็ออกไปข้างนอก ถ่ายรูป ให้สัมภาษณ์นิดหน่อยเลย แล้วกลับเข้ามานั่งฟังการประกาศรางวัลประจำปีของบริษัทต่อไป ซึ่งก็เน้นไปถึงผู้ที่ทำประโยชน์ (ทางธุรกิจ) ให้แก่บริษัทนั่นเอง ไม่มีอะไรมาก จากนั้นก็ประกาศสถานที่จัดการประชุมและการแข่งขันในปีต่อไป:
After the awards, we went outside, took photos and gave some interviews. Then we went back in and watched the credits roll... not yet. There's another type of award for the most successful (we missed the IC3 World Cup part) people in the Certiport chain. And finally, the venue for next year's PATHWAYS and Worldwide Competition will be:
Toronto, Canada
หลังจากงานนี้จบลงเราก็ไปพบกับประธานบริษัท Certiport, David Saedi ซึ่งในระหว่างรอเขาเราก็พบกับผู้ว่าการรัฐ(?) Senator Norman Sakamoto (Senate of Hawaii) ด้วยครับ เห็นแล้วนึกถึงวิ่งควายหรือแข่งทำกระทงยักษ์บ้านเราที่มักจะมีผู้ว่าฯ ไปเป็นสักขีพยานครับ จากนั้นเราก็ไปที่ห้องรับรองแขกในพิธีหลังจบงานครับ
After the ceremonies finally ended, we met Mr. David Saedi (President of Certiport) and Senator Norman Sakamoto (Senate of Hawaii) who briefly congratulated us. We gave some more souvenirs and went on to the reception.
ในงานรับรองก็ไม่มีอะไรมากครับ เพราะเรา (แค่พวกเรา?) ไม่ได้กินอะไรมากมายนัก เราก็พบคนอีกหลายกลุ่มและพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยเรื่อย แล้วก็แอบมาหลังห้องเพื่อ (เอาเครื่องพี่อ๊อด) โทรกลับบ้านบอกผลการแข่งขันครับ เหตุการณ์ตลก ๆ ก็คือ พวกเราพยายามถอดแยกชิ้นส่วนถ้วยรางวัลในกรณีที่เอาขึ้นเครื่องไม่ได้ ซึ่งสุดท้ายเราก็ใส่มันกลับเข้าไปอย่างเดิมเพราะเอาออกมาดูจะเละเทะเกินไป แต่ก็ใช้เวลามหาศาลกว่าจะแก้ได้เรียบร้อยครับ
There's not much in the reception. We didn't drink, but talked a whole lot with many many people. Finally, we got a chance and sneaked to the back of the room and (used Mr. Aod's phone to...) phoned home. One funny thing was an incident involving disassembly of the trophy in case it's dangerous and inappropriate on airplanes. However, we had to put them all back to their places because disassembly created an even larger problem than the FCC safety regulations.
สุดท้ายก็กลับห้องซักที ตอนแรกกะว่าถ้าไม่เละมากจะกลับไทยมันทั้งสูทนี่แหละ แต่สุดท้ายก็จำใจเปลี่ยนชุดพรุ่งนี้แล้วนอนตอนเกือบเที่ยงคืน (หมายเหตุ ทางโรงแรมให้ออกตอนตีสี่จะได้ทันเครื่อง!!) ตอนพี่อ๊อดไม่อยู่ (พวกเรากลับมาก่อน นั่งรถกันมาสองสามคนนั่นแหละ) ทีมเกาหลีก็เอา "กิมจิ" มาฝากพี่อ๊อด แต่ที่ไหนได้ มีแต่เหล้ากับบะหมี่ถ้วยเต็มไปหมด กิมจิมีอยู่ซองเดียว ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยย = ="
Finally back to our rooms. At first I thought of wearing the Gala clothes back home due to my laziness, but after being outside the air-conned rooms too long, I decided to have a shower and change of clothes anyway. While Mr. Aod was away (we came back together without him, only Kaew-senpai and me if I remember correctly), some Korean team members offered us kimchi and left away without chance of declination. Of course they caused us trouble, there was one packet of kimchi, but awful great deal of noodles and Korean ale. =__="
ในที่สุดก็ได้อาบน้ำนอนซักที แต่นอนไม่ทันไรก็ต้องตื่นเพื่อออกจากโรงแรมไปที่สนามบินครับ
Finally, I had some chance to get clean and some sleep. But after a big while the hotel staffs told us to leave for the airport.
วันที่เจ็ด - Day 7 - 2008-08-03 & 04 (due to crossing the International Date Line)
วันนี้ก็กลับแล้วละ เราออกจากโรงแรมตอนตีสี่ ไปถึงสนามบินก็เป็นดังคาดครับ เขาแสดงความยินดีกันทั้งสนามบินเลยทีเดียว และอนุญาตให้เอาถ้วยขึ้นเครื่องได้ครับ เราเดินทางกลับไป Honolulu โดยสารการบิน Hawaiian Airlines ซึ่งบริการได้เรื่องกว่า Mesa เยอะครับ
We'll be leaving for home today! We checked out at about 4 in the morning. And the events at the airport were to my prediction: the entire staff noticed our trophies and congratulated us, also allowed the trophies on board. We went to Honolulu with Hawaiian Airlines, better than Mesa.
Honolulu, Hawaii
เรามาถึงโฮโนลูลูอีกครั้ง และไปหาอะไรกินกันนิดหน่อย จากนั้นก็เดินดูไปเรื่อยจนขึ้นเครื่องของ UA กลับไปยัง Narita ครับ แน่นอน มีคนสนใจเรา
And we're at Honolulu Airport again. We had something to eat and walked around until finally took the UA carrier to Narita. Yes, we were somehow an attraction there.
Tokyo, Japan
ตรงนี้เราไม่ได้ทำอะไรมากมายครับ ซื้อเน็ต โอนรูปส่งให้ทาง AR ตรวจสถานะความเป็นไป (ออนเอ็มกลับบ้าน ท่านพ่อแจ้งว่าจะมีกรรมการโรงเรียนไปสนามบินด้วย) กินข้าวกันอีกมื้อนึงแล้วก็เดินดูนั่นดูนี่ เล่นอะไรไปเรื่อยจนขึ้นเครื่อง
We didn't do anything much here apart from having another meal, wasting time, and window-shopping until we boarded.
Bangkok, Thailand
ในที่สุดก็ถึงบ้าน บ้านที่ยังไงก็น่าจะรู้สึกสบายและปลอดภัย เดินออกมาเจอใครบางคนกั้นเลนให้ไป Immigrate เป็นพิเศษ (รึเปล่า หรือคนน้อยเอง) และแน่นอน ขาดไม่ได้ "ท่านผู้นั้น" ก็มาด้วย (เลยรู้สึกกดดันขึ้นมาเลยเรา) มารับกันถึง Baggage Claim เลยทีเดียว (ปกติเขาไม่ให้เข้าครับ) ตอนนั้นผมใส่เสื้อเหลืองวิศวะ (ขอบปกสีเลือดหมู Engineering KU ใครเคยเห็นคงจะนึกออก) แล้วก็เอาสูทคลุมอีกที เข็นรถถือถ้วยกันออกมากับครอบครัวพี่แก้วและ "ท่านผู้นั้น" โดยมีเจ้าหน้าที่การท่าเดินนำให้ เลยงงว่าต้องไปทางไหนกันแน่ จนในที่สุดก็ไปถึงหน้าห้อง CIP ครับ
Finally 'home', which is supposed to be safe and sane. Somebody directed us to another immigration lane (or there weren't that many people anyway). And yes, 'that man' also came to see us arrive (now it's not sane anymore >_<), right in the Baggage Claim. We pushed the carts out, right through the customs (what if I brought something illegal in?!). The airport agents led us to the CIP room, which I haven't been before.
ที่หน้าห้อง CIP ก็มีคณาจารย์จากทางมหาวิทยาลัย (อธิการบดีและคณบดีวิศวะ) และทางโรงเรียนสาธิตฯ (เท่าที่จำได้มี อาจารย์ดารณี อาจารย์สมศักดิ์ อาจารย์เสาวรัตน์ อาจารย์ลัดดาวรรณ (อาจารย์โต) อาจารย์ประวิทย์ ลืมใครไปขออภัยครับ จะเพิ่มให้) มาแสดงความยินดีกับศิษย์เก่า ศิษย์ปัจจุบัน และศิษย์ในอนาคต (จะอธิบายใน Edited Ver. นะครับ) เพื่อน ๆ ต้อนรับกันอย่างอบอุ่น แสดงความยินดี สื่อมวลชนสัมภาษณ์รับรู้ และพวกเขาก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข (ปิดเล่ม) ... ไม่ใช่นิทานหลอกเด็กนะเฟร้ยไอ้แมวบร้าาาาาาา!!! ... ก็อยู่คุยกันอีกเล็กน้อยแล้วก็กลับครับ ตอนแรกว่าจะไปเรียนเพราะขาดเยอะมาก ตั้ง 5 วัน แต่สุดท้ายก็ตื่นไม่ไหวเพราะกว่าจะถึงบ้านก็ตีสองได้ละมั้งครับ The teachers from the university (the rector and dean of engineering) and the laboratory school (quite many of them), as well as friends came to congratulate us as alumni, student, and future student (will explain in Edited Ver.) . There was a small press release and they lived happily ever since ... THIS AIN'T FAIRY TALE BAKA-NEKO!!! ... we talked a bit more and went home. I thought I would go to school the day after because I skipped 5, but I couldn't because I arrived home at about 0200.
Aftermath - หลังจากนั้น?
หลังจากนั้น ก็เป็นงานเลี้ยงขอบคุณในไม่นานต่อมา เนื่องจากไปแข่งขันสร้างชื่อเสียงให้ประเทศชาติ ดีนะที่ในงานเขาใส่คำว่า "นักเรียน" ด้วย ไม่ใช่ "นิสิต" อย่างเดียว
A few days after arrival, the university held a commemorating ceremony and celebration for students.
ส่วนชีวิตในฐานะผู้แทนประเทศไทยชนะเลิศหลังจากนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมาก แต่ต้องทำตัวให้ดีขึ้น เป็นมิตรต่อผู้อื่นมากขึ้น และเป็นตัวอย่างที่ดีครับ
As for the life as the winner, it haven't changed much, but I have to behave better than before, be more friendly and a good example.
